از خاطرات ماه رمضان

  پست ۴

   دیروز داشتیم با اعضای خونواده درباره خاطرات ماه رمضون صحبت می کردیم...دیدم بد نیست اینجا هم در این مورد بنویسم:  

      یادم میاد دبستانی بودم یه روز حسابی تشنه ام شده بود و بی طاقتی می کردم...همش از مامانم می پرسیدم : برم آب بخورم؟ و هر بار با پاسخ منفی مواجه می شدم... دیگه مامانم رو هم کلافه کرده بودم که اینبار مامانم فقط برای اینکه از دستم راحت بشه به من گفت بفرما هم کار می خوای بکن... من توقع این حرفو نداشتم و از طرفی خجالت می کشیدم برم توی آشپزخونه و جلوی مامانم آب بخورم...با ناراحتی رفتم تو اتاق خواب و دیدم یه لیوان آب روی طاقچه است که از شب قبل مونده ... با خوشحالی رفتم طرف لیوان و آبو سرکشیدم...چشمتون روز بد نبینه! آبی بود به گرمی آفتاب و به بدطعمی زهر مار (آب مونده خوردن دیگه همینه)...از آب خوردنم پشیمون شدم ...به غلط کردن افتادم...چون نه تنها تشنگیم برطرف نشد بلکه حس بدی هم داشتم...جالب اینجاست که به هیچ کس در اینباره حرفی نزدم و تا موقع افطار هم چیزی نخوردم... خودم هم نمی فهمیدم که روزم باطل شده ...و با خودم این  فکر میکردم که خدا این یه ذره آب خوردن با این فلاکت رو بخشیده !!! 

    الآن که به اون روزا فکر می کنم میبینم که واقعا آدم توی عالم بچگی عقلش به خیلی چیزها نمیرسه... یکی نبود به من بگه تو که می خواستی آب بخوری لااقل می رفتی سر یخچال و یه لیوان آب خنک می خوردی ! انگاری تنم می خارید که فقط روزمو باطل کنم !